’t Bildt besongen in syn aigen taal

In Frysland lait ’n plakky grônd, fan krap achthondert môrgen.
Dat foor dik driehonderd jaar, maar krekt  ’t huren wirg waar,
en wainig meer gâf as sorgen.

Maar dat is nou ’n and’re saak, ’t leven is dêr och soa goed.
Die ’t oppast het d’r wainig noad, ’t geeft achtdúzzend mînsen broad,
en meer bij overfloed.

’t Bildt soa hyt dat plakky grônd, dat anspoelde út ’t water.
En dat deur flyt fan mînsehând, feranderd worde in fruchtber lând,
ferskaidne jaren later.

Drie dorpen lêge d’r an de reed, die’t gaandeweg florere.
As horens fol fan overfloed, der’t elk, die maar syn best wat doet,
syn broad ferdient met ere.

Dêr weune mînsen, rechtút fan aard, die brúkke hoofd en hannen.
Die houwe niet fan draaierij, gekliem of domme flaijerij,
maar haar hè op ’e tannen.

Sij spreke nag die ouwe taal, de taal fan Steven Huigen.
Dat is ’n teken dat die loi ok niet wat wete wille fan die Frânse gekhyt
en waigere om te bugen

Maar dos bin se niet stiif, met hart en siel foor ’t ouwe,
wort foorútgang hoog waardeerd, de wetenskappen worre d’r eerd,
ik loof dat se dêr fan houwe.

Beroemde mannen, meer as een, bin’ op ’t Bildt geboren.
Ik noem hier Anne Visser maar en van der Bilt, die’t  kûnstner waar
die lieten van hur hore.

’t Bildt ah ja, lait my na an ’t hart, dat wil ‘k foor elk wel wete,
’t Bildt is myn geboortegrônd, en wer’t ik ok swerf de wereld rônd,
’t Bildt sil ‘k nooit fergete.                                                               

Gedicht fan Waling Dijkstra, oversetten deur Rennie Steensma.